aleksandrizam, filozofski smjer renesansnog aristotelizma, dobio ime po komentatoru Aristotela Aleksandru iz Afrodizijade (II–III. st.), čiji je poznati komentar O duši na latinski preveo Girolamo Donato 1495 (De anima). Najznatniji je predstavnik aleksandrizma Pietro Pomponazzi, a ističu se još Tommaso de Vio (Gaetano), Simone Porzio, Giacomo Zabarella i Cesare Cremonini. Aleksandrizam je naturalistička opozicija službenomu crkvenom aristotelizmu (tomizam). Aleksandristi poriču besmrtnost duše, razne oblike fideizma, a Pomponazzi razvijanjem nauka o dvostrukoj istini (mogućnost istodobnosti istinitosti i laži) omogućuje srednjovjekovlju racionalno utemeljenje vjerskih istina.
